تنبور : آموزش سه تار

سه تار سازی است از خانواده ی ساز های زهی – زخمه ای دسته بلند که طبق تحقیقات و نظر محققان پیدایش ساز های زهی – زخمه ای در ایران بوده است.
سه تار را منشعب و فرم تکمیل شده و پیشرفته ی تنبور و دوتار می دانند.
اصولاً تحقیقاتی که در ساز ها به وجود آمده بر اساس نیاز های روحی ، اجتماعی و یا صدادهی بهتر ساز و ایجاد توانایی بیشتر در نواختن نغمات بیشتر بوده است.
بشر نخستین نیز که موسیقی را یک نیاز روحی حس کرده بود ، با الهام از اصوات طبیعی مانند وزش باد در نیزار و یا صدای کشیده شدن زه کمان اقدام به ساختن ساز هایی نموده است که به مرور زمان دستخوش تغییراتی شده اند.
سه تار نیز از این امر مستثنی نیست و از نظر ظاهری ( ساختمان) و نحوه ی صدادهی پیشرفت هایی داشته است و تکمیل تر شده است.
مخترع سه تار و زمان پیدایش آن دقیقاً مشخص نیست ولی در زمان قاجار یک از ساز های اصلی موسیقی
ایرانی محسوب می شده که با آن به اجرای ردیف می پرداخته اند.
در رسالات الموسیقی نوشته ی الکبیر فارابی (837-950م) و نیز جامع الالحان و قفاصدالاحان نوشته ی عبد القادر مراغه ای (وفات 1435 م) که هر دوی آنان از موسیقی دانان زمان خود بوده اند ، اشاره ای به این ساز نشده است.
در زمان صفویه سازی به نام چهار تار نواخته می شده است که از نوازندگان آن در تاریخ مکتوب موسیقی ، استاد شهسوار و استاد شیخ حیدر ر ا نام برده اند .
همچنین سازی به نام شش تار وجود داشته که دارای شش سیم بوده و سیم های آن دوتا دوتا کوک می شده است.اختراع شش تار را به رضاءالدین شیرازی نسبت می دهند.کاسه ی آن تقریباً به شکل کاسه ی تار ( نیم گلابی) ولی بزرگتر بو ده است.
شش تار کاربرد چندانی نداشته و از نظر ظرافت صدا به پای سه تار نمی رسد به همین دلیل به مرور زمان جای خود را به سه تار داده است که هم از نظر ساختمان و هم از نظر صدادهی پیشرفته تر است.سه تار در ابتدا سازی محلی بوده است و بعد به دلیل صدای گرم و گیرا و حمل و نقل آسان و نیز بیان کلیه حالات و نغمات موسیقی ایرانی به تدریج رواج بیشتری پیدا کرده و امروزه به یکی از ساز های ملی ما تبدیل شده است.

ایمیل: